🐎 Stan Zapalny Jelit U Psa

Do wizyty u zwierzęcego dietetyka trzeba się odpowiednio przygotować. Konieczne będą wyniki aktualnych badań krwi z uwzględnieniem biochemii, która wskazuje na stan wątroby i nerek. Pies wymiotuje – podsumowanie. Wymioty u psa to stosunkowo częsta przypadłość, która nie musi świadczyć o poważnej chorobie. Stąd, u pacjentów z wszelakiego rodzaju nadwrażliwościami pokarmowymi, alergiami lub infekcjami pasożytniczymi bardzo szybko rozwija się proces zapalny z udziałem eozynofili. Dlatego też diagnostyka i różnicowanie eozynofilowych zapaleń jelit stanowi często bardzo duży problem diagnostyczny. Przyczyna nieswoistego zapalenia jelit u psów jest niejasna. To, czy ten stan jest chorobą, czy reakcją obronną na inne stany, nie zostało jeszcze ustalone. Niektóre czynniki, które mogą przyczyniać się do IBD, to genetyka, alergie pokarmowe, nieprawidłowy układ odpornościowy, bakterie i pasożyty. 5 nutraceutyków łagodzące stany zapalne jelit. 1. Kurkumina. Wspólną cechą zaburzeń układu trawiennego jest stan zapalny. Kurkumina zawarta w kurkumie może mieć wysoki wpływ terapeutyczny na dolegliwości związane ze stanem zapalnym jelit, ponieważ działa na przyczynę problemu: stan zapalny. Kurkumina jest silną substancją angiodysplazja jelit, uchyłki jelita grubego, samotny wrzód odbytnicy (łac. ulcus solitarius recti). 2. Krew w kale u dziecka. Krew w kale u dziecka zazwyczaj nie sygnalizuje poważnych problemów zdrotownych. Wśród głównych przyczyn krwi w kale u dziecka lekarze wymieniają zaparcia, a także delikatne pęknięcia w błonie śluzowej Leczenie zapalenia dróg żółciowych u kotów: w zapaleniu dróg żółciowych można stosować hepatoprotektory i kwas ursodeoksycholowy, który zwiększa przepływ żółci, zmniejsza zwłóknienie i stan zapalny; witamina K, jeśli występują problemy z krzepnięciem i antybiotyki przez co najmniej 4-6 tygodni w przypadku neutrofilowego Jak wygląda stan zapalny jelit? Objawy obejmują: Biegunkę (często luźną i wodnistą w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna lub krwawą we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego). Silny lub przewlekły skurczowy ból brzucha. Utrata apetytu prowadząca do utraty wagi. Należy też zwracać uwagę na to, czym karmi się pupila, ponieważ barwniki oraz niektóre składniki mogą pogorszyć stan zapalny. Zapalenie skóry u psów musi być leczone za pomocą zewnętrznych, doustnych lub wstrzykiwanych leków. Wybór leku zależy od rodzaju oraz nasilenia choroby. Zapalenie jelit u dziecka charakteryzuje się rozwojem stanu zapalnego, a także obrzękiem błony śluzowej jelit. Stan zapalny jelit zakłóca jej normalne funkcjonowanie. Zapalenie jelit u dziecka jest najczęstszą spośród chorób o charakterze zapalnym przewodu pokarmowego. Jelitowe zapalenie jelit u dzieci jest bardziej skomplikowane 8C31Kw. Jeśli problem ten dotyczy głównie okolic żołądka, mówimy o refluksie żołądkowo-przełykowym, czyli IGOR. Jeśli dotyczy zaś on jelita grubego lub cienkiego, mówimy właśnie o IBD (nieswoiste zapalenie jelit). W praktyce te dwa zagadnienia ściśle łączą się ze sobą, ponieważ większość psów z IBD miało w przeszłości nawracające lub przewlekłe wymioty i/lub biegunkę. Co powoduje tę chorobę? Przyczyna IBD jest niestety jeszcze słabo poznana. W rzeczywistości wydaje się, że istnieje ich kilka: infekcja pasożytnicza lub bakteryjna (np. Salmonella, E. coli lub Giardia), reakcja na określone białko w diecie naszego psa, liczne niedobry witamin, stres u psa, zachwianie równowagi flory jelitowej czy rozregulowanie układu odpornościowego. W większości przypadków nie można ustalić jednak dokładnej przyczyny. Wiadomo również, że coraz częstsze stosowanie licznych środków medycznych powoduje niewytłumaczalny wzrost zachorowań na wciąż tak rzadko diagnozowane IBD, którego gwałtowny wzrost możemy obserwować w ciągu ostatnich lat. Nieswoiste zapalenie jelit jest niestety bardzo trudne do leczenia. Zarówno z punktu widzenia terapii medycznej, a w dłuższej perspektywie czasowej, również w jej trwałej profilaktyce. Bez względu na przyczynę końcowym rezultatem jest to, że wyściółka jelita zostaje zaatakowana przez komórki zapalne. W konsekwencji wywołuje to reakcję typu alergicznego w całym przewodzie pokarmowym. To zapalenie zaburza zdolność trawienia i wchłaniania składników odżywczych. Nieswoiste zapalenie jelit – czy znasz najczęstsze objawy? częste przelewanie/bulgotanie w jelitach zwiększona częstotliwość oddawania kału pojawiająca się krew w kale lub wręcz krwiste odchody stolce pokryte śluzem częste biegunki częste mlaskanie, lizanie np. dywanów zgaga/refluks Objawy IBD są najczęściej jednak bardzo indywidualne i nie zawierają wszystkich symptomów jednocześnie. Sporadycznie pojawiają się one już w młodości, najczęściej uznawane są za incydentalne i nie wzbudzają podejrzeń lekarza weterynarii. Objawy nasilają się wraz z wiekiem psa, zarówno pod względem intensywności, jak i częstotliwości. Jakie rasy są podatne na zachorowanie? Przypadki IBD znajdziemy wśród wszystkich psów, niezależnie od rasy. Pewne preferencje do występowania tej choroby zostały jednak opracowane przez zespół marki LupoVet na podstawie wieloletnich badań opartych o ponad 6 tys. przypadków, które podzielone zostały na 3 grupy: 1. Psy pozbawione możliwości pracy, np. golden retriever, owczarek australijski, border collie, west highland white terrier, jack russell terrier. 2. Psy będące bardzo blisko ludzi – miniaturowe, jak np. chihuahua, maltańczyk, hawańczyk, bichon frisé, buldog francuski, mops i ich hybrydy. 3. Psy straumatyzowane w okresie szczenięcym (separacja, porzucenie, oczekiwanie na właściciela), zwłaszcza w krajach Europy Południowej. Poniżej w skrócie przedstawiono charakterystykę psa chorującego na stany zapalne związane z jelitem grubym i cienkim, która powstała w trakcie wieloletnich badań głównego lekarza weterynarii i twórcy marki LupoVet dr. Elmara Breuera, który od wielu lat zajmuje się zagadnieniem IBD u psów. Jelito grube jako słaby punkt – klasyczne nieswoiste zapalenie jelit u psów Dobre samopoczucie, zwykle bez występowania gorączki Stolec uformowany, ale podzielony na kilka części (w formie małych kiełbasek) Ogólny rosnący niepokój u psa, a czasem także przerażenie i nieuzasadniona agresja (jako objawy psychosomatyczne) Nieśmiałość/strachliwość Fobie Zauważalne przelewanie/bulgotanie w jelitach Bolesny brzuch u psa Częste oddawanie kału (od 3 do 10 razy dziennie) Gwałtowne oddawanie stolca bez dużej objętości, nasilające się w nocy W większości czasu objętościowo małe ilości kału Przeważnie kał pokryty śluzem, czasami także (lekko) krwawe biegunki Narastające z biegiem lat i nasilające się rzuty choroby Leczenie pojawiającej się biegunki (klasyczne) jest mało skuteczne Krótkotrwała pozytywna reakcja na dożylne podanie kortyzonu Podwyższone stężenie CRP (tzw. białko ostrej fazy), obniżony kwas foliowy Często umiarkowanie podwyższone stężenie lipazy oraz enzymów wątrobowych z powodu niedrożności przewodów żółciowych Środek ciężkości – jelito cienkie – refluks żołądkowo-przełykowy (IGOR) Refluks – zwracanie wodnistych/śluzowatych, częściowo kwaśnych, żółtawo-zielonkawych treści żołądka często w nocy Odgłosy przelewania/bulgotania w jelitach, szczególnie w trakcie spoczynku lub w nocy Mlaskanie, ślinienie się, odbijanie Przyjmowana przez psa pozycja modlitwy z powodu niespecyficznego bólu w górnej części brzucha, związanego np. z możliwym wystąpieniem zapalenia trzustki Problemy z porannym trawieniem – nagłe lizanie dywanu Niepokój, przerażenie, niestabilność emocjonalna Defekacja niewzbudzająca podejrzliwości Ogólnie rosnący niepokój lub przerażenie (czynnik psychosomatyczny) Nieśmiałość Fobie Pojawiająca się i rosnąca agresja Wyniki CRP (tzw. białko ostrej fazy) w normie, z wyjątkiem często występujących form mieszanych z klasycznym IBD; diagnostyka laboratoryjna często niepozorna Sporadyczne podejrzenie zapalenia trzustki, ze względu na podniesione wartości enzymów trzustkowych Obraz przełyku w badaniu gastroskopem niespecyficzny, możliwy istniejący wrzód lub stan zapalny Standardowa terapia IBD związana z zapaleniem jelita grubego Obecnie standardowa diagnostyka związana z zapaleniem jelita grubego obejmuje: badania odbytnicy i w razie potrzeby endoskopowe wykluczenie nowotworu wraz z pobraniem jego wycinka, wykluczenia zakażenia Giardią i innymi pasożytami (badanie kału ELISA) oraz badania krwi (tzw. profil trzustkowo-jelitowy), dzięki któremu można określić ewentualny stan zapalny trzustki czy niedobory witaminy B12 i kwasu foliowego. Po postawionej diagnozie standardowa terapia IBD w ostrej fazie choroby obejmuje krótkotrwałe dożylne podawanie kortykosteroidów (np. Deksametazonu), przy jednoczesnym podawaniu sulfasalazyny (3 x 8 mg na kg żywej wagi psa na dzień) przez co najmniej 6 tygodni (ale zwykle w mniejszych dawkach ciągłych) w celu regulacji patofizjologicznej serii limfocytowych komórek jelitowych (MALT = tkanka limfatyczna związana z błoną śluzową). Zdarza się, że w wyjątkowo trudnych przypadkach terapia lekami (kortykosteroidami oraz sulfasalazyną) trwa przez całe życia psa równolegle z dietą IBDerma-Hyposens, która ma na celu podniesienie jakości jego życia. Produkty LupoVet gwarantują, że karmy nie zawierają innych węglowodanów, niż te zadeklarowane w składzie, ponieważ przy tego typu schorzeniu, jakim jest IBD, nie należy podawać psu: zbóż czy wędlin, które mogą zawierać gluten, otrębów, makaronów, ziemniaków oraz niewiadomego pochodzenia i sztucznie konserwowanych smakołyków. Standardowa terapia IBD związana z zapaleniem jelita cienkiego oraz refluksem żołądkowo-przełykowym (IGOR) W przeciwieństwie do klasycznego IBD, IGOR jest o wiele trudniejszy w leczeniu i wymaga indywidualnego podejścia. Zgodnie z doświadczeniem marki LupoVet, leczenie weterynaryjne w tym przypadku koncentruje się na częstych dziennych dawkach pokarmu (4-5 razy). Karmimy psa np. karmą IBDerma-Hyposens uzupełnioną konserwą zawierającą w 100% mięso z kozy oraz suplementem IGOReflux Intense jako uzupełnienie diety. W indywidualnych przypadkach można dodać do kuracji Lupo-tryptofan oraz włączyć do diety psa świeżą kapustę kiszoną w ilości do 1% żywej wagi psa na dzień oraz podawać dojrzały sera typu Limburger w celu uzyskania pozytywnego wpływu na mikroflorę jelit. Dobre efekty zagwarantuje nam właśnie odpowiednia dieta, ale równie ważna jest stała współpraca z naszym lekarzem weterynarii. Doświadczenia z lekami z grupy blokerów receptora H2 w dłuższej perspektywie pokazują, że nie rozwiązują one niestety problemu. Przy refluksie żołądkowo-przełykowym u psa odradza się podawanie produktów, mogących prowokować do żucia, ponieważ nasilają one wydzielanie kwasu żołądkowego. Rokowania w chorobie Podsumowując, jeśli zauważysz u swojego psa którykolwiek z objawów IBD podanych powyżej, skonsultuj się ze swoim lekarzem weterynarii w celu dalszej diagnostyki. Spróbuj wprowadzić zmiany w diecie twojego psa. Wszystko po to, byś mógł kontrolować chorobę w sposób holistyczny, uwzględniający ciało i duszę jedynego w swoim rodzaju pacjenta, jakim jest twój pies. Kompleksowa diagnostyka, bez względu na to, jak będzie szczegółowa, jest całkowicie niezadowalająca przy zastosowaniu jedynie terapii czysto leczniczej, nie uwzględniając przy tym diety. Przypadki IBD, ale także IGOR, które gwałtownie wzrosły w ostatnich latach, dostarczyły LupoVet pozytywnych i optymistycznych wyników ze stosowania receptury IBDerma-Hyposens. Często przy tym przewlekłym schorzeniu, dzięki karmom IBDerma-Hyposens, można osiągnąć trwałą remisję objawów i bardzo dobry stan ogólny psa. Z kolei leki, które zwykle powodują działania niepożądane, należy ograniczyć do minimum. Wielu pacjentów z czasem też wypracowuje swoje własne schematy leczenia w oparciu o dietę i produkty LupoVet, ograniczając przy tym lub usuwając trwale objawy IBD/IGOR. Unikamy w ten sposób, w miarę możliwości, ingerowania we wrażliwy, „dobry” mikrobiom, który odpowiada również za dobre samopoczucie psychiczne twojego psa. Autor: Hanna Lewandowska – Artykuł sponsorowany Jedną z przyczyn niedrożności jelit jest wgłobienie fragmentu jelita, na którym skupię się w poniższym artykule. Wgłobienie jelita u psa Przewód pokarmowy psów i kotów to bardzo złożona struktura. Składa się z wielu narządów i gruczołów. Największą i najdłuższą jednak jego częścią są jelita. To w nich zachodzi proces trawienia i wchłaniania substancji odżywczych, flora jelitowa jest ważnym elementem odporności organizmu, nie wspominając o wielu hormonach, wydzielanych przez liczne komórki endokrynowe. Logiczne jest, że jelita mogą sprawnie pracować tylko wtedy, kiedy jest zachowana ich drożność – brak pasażu treści jest przyczyną znacznego dyskomfortu pupili, może doprowadzić do poważnych schorzeń (zaleganie treści może indukować miejscowy stan zapalny, martwicę i perforację w danym odcinku jelita). Istnieje wiele przyczyn powstania niedrożności, które mogą być zlokalizowane w jelitach – począwszy od obecności dużej ilości pasożytów wewnętrznych, skończywszy na niedrożności wywołanej przez połknięcie ciała obcego. Co to jest wgłobienie jelita?Predyspozycje i przyczyny występowania wgłobieniaWgłobienie jelita u psa objawyCzym grozi zignorowanie objawów?Rozpoznanie wgłobienia jelitaWgłobienie jelita u psa leczenieCzy można zapobiec schorzeniu? Co to jest wgłobienie jelita? Wgłobieniem określany jest stan, w którym jedna część określonego narządu wsuwa się w teleskopowo w dalszy jego fragment. Do wgłobienia najczęściej dochodzi w obrębie narządów rurowatych, a szczególnie często zdarza się to w jelitach. W literaturze można znaleźć informacje o wgłobieniu mózgu, czyli stanie, w którym z powodu wzrostu ciśnienia śródczaszkowego, dochodzi do przemieszczenia pewnych partii mózgowia w inne rejony w obrębie czaszki. Wróćmy jednak do wgłobienia jelit. Do takiej sytuacji dochodzi najczęściej w miejscu przejścia cienkiego jelita biodrowego w jelito grube. Rzadko zdarza się wgłobienie żołądkowo – dwunastnicze. Dlaczego jest to sytuacja niebezpieczna i stanowi zagrożenie życia zwierzęcia? Warto zaznaczyć, że wgłobienie jest samonapędzającym się procesem – w momencie gdy dojdzie do nawinięcia części narządu, ruchy perystaltyczne powodują dalsze pogłębianie stanu patologicznego. Teleskopowe nawinięcie ściany jelita powoduje ucisk na naczynia zaopatrujące dany fragment. Rozwija się miejscowy obrzęk zastoinowy, ponieważ krew nie ma jak odpłynąć z uciśniętego fragmentu jelita – niedrożność przewodu pokarmowego pogłębia się, w wyniku obrzęku światło jelita ulega zmniejszeniu. Bakterie mogą przechodzić przez barierę jelitową, co powodować może wystąpienie uogólnionego zakażenia organizmu. Dodatkowo, powstaje miejscowe niedokrwienie narządu i rozwija się martwica. W skrajnych przypadkach, zignorowanie objawów klinicznych może doprowadzić do perforacji przewodu pokarmowego, zapalenia otrzewnej i śmierci zwierzęcia. Opisana przeze mnie sytuacja obejmuje skrajny przypadek ostrego wgłobienia dużego fragmentu jelita. W wielu przypadkach klinicznych dochodzi do tak zwanego wgłobienia przewlekłego, obejmującego niewielki fragment jelita, bez pogłębiania się tego stanu. Przy wystąpieniu takiej sytuacji, rzadko dochodzi do rozwoju martwicy, jednak mogą wystąpić okresowe, przemijające zaburzenia w perystaltyce, miejscowe pogrubienia ściany jelita, powodujące nie do końca specyficzne objawy kliniczne. W wielu przypadkach wgłobienie przewlekłe przechodzi samoistnie, bez interwencji chirurgicznej. Wgłobienie może być pojedyncze lub podwójne, gdy jelita nawijają się dodatkowo na wgłobiony fragment. Bardzo rzadko dochodzi do potrójnego wgłobienia. Do wgłobienia może dochodzić wielokrotnie, w różnych fragmentach jelita, dlatego znalezienie jednego ogniska powinno skłonić do dalszego poszukiwania wgłobionych fragmentów narządu. Predyspozycje i przyczyny występowania wgłobienia Predyspozycje i przyczyny występowania schorzenia Należy zaznaczyć, że w przy prawidłowej perystaltyce jelitowej, u zdrowego zwierzęcia, rzadko dochodzi do wgłobienia. Jednak każde zaburzenie w perystaltyce może predysponować zwierzę do wystąpienia tego schorzenia. Wgłobienie może być spodziewane przy intensywnej biegunce, wywołanej przez choroby wirusowe, bakteryjne lub obecność pasożytów jelitowych. Obecność ciała obcego w przewodzie pokarmowym (zwłaszcza liniowego, na przykład kawałka nitki, sznurka) również wpływa na perystaltykę, zaburza prawidłowy pasaż treści i może wpłynąć na powstanie wgłobienia. Czynnikiem predysponującym do wystąpienia wgłobienia jest też obecność deformacji w ścianie jelita, guzów nowotworowych, polipów. Zwierzęta z odcinkowo zwężonym jelitem (na przykład po interwencjach chirurgicznych w tej okolicy) również są predysponowane do tej jednostki chorobowej. U psów i kotów dotkniętych idiopatycznym zapaleniem jelit, wgłobienie jest również bardzo często diagnozowane. Podawanie zwierzęciu preparatów przeczyszczających i zwiększających perystaltykę jelit, także może spowodować powstanie wgłobienia. Uważa się, że do wystąpienia wgłobienia są szczególnie predysponowane zwierzęta młode, żyjące w złych warunkach środowiskowych (obecność pasożytów jelitowych oraz ekspozycja na czynniki zakaźne). Wgłobienie jelita u psa objawy Objawy kliniczne zależą od stopnia zaawansowania problemu i od czasu trwania schorzenia. Początkowym objawem, który z pewnością zaniepokoi opiekuna i w późniejszym czasie może nasunąć podejrzenie wgłobienia jelit, jest biegunka i wszelkie zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, trwające co najmniej kilka dni. Tak jak wspomniałam, intensywne ruchy perystaltyczne w szczególności predysponują zwierzę do wystąpienia tego schorzenia. Mogą pojawić się wymioty, zwłaszcza krótko po zjedzeniu posiłku. Woda raczej nie powinna powodować wymiotów, jednak w skrajnych przypadkach, po niej również zwierzę może nie czuć się dobrze. Następuje silne osłabienie apetytu. Pies i kot, dotknięte tym schorzeniem, będą bardzo osłabione, mogą wykazywać objawy znacznej bolesności w obrębie jamy brzusznej – wygięty łukowato grzbiet, pochyloną głowę, podkulony ogon. Może pojawić się krwista, śluzowa biegunka, z intensywnymi parciami na kał. Okolica odbytu jest zaczerwieniona, bolesna. W przypadkach wgłobienia przewlekłego, objawy nie są tak silnie wyrażone. Może dochodzić do okresowych biegunek z domieszką krwi, epizodów gorszego samopoczucia, niechęci do jedzenia i wymiotów. Przy wgłobieniu przewlekłym takie epizody mogą pojawiać się przez długi czas, z różnym natężeniem. Czym grozi zignorowanie objawów? Tak jak wspomniałam, w przypadku wgłobienia ostrego, zignorowanie objawów będzie prowadziło do ciągłego narastania problemów ze strony przewodu pokarmowego. Schorzenie nie minie bez interwencji lekarza – jelito nie naprawi się samodzielnie i nie wróci do fizjologicznego położenia, ponieważ ruchy perystaltyczne wpływają na ciągłe pogłębianie się wgłobienia. Miejscowe ogniska niedokrwienia narządu znacząco osłabiają jego ścianę, mogą doprowadzić do perforacji i w konsekwencji bardzo bolesnej śmierci zwierzęcia. Wgłobienie przewlekłe również jest sytuacją niebezpieczną dla życia zwierzęcia, chociaż nie aż tak jak wgłobienie ostre. Brak interwencji grozi jednak ciągłym pogłębianiem stanu patologicznego. Uważa się, że wgłobienie przewlekłe rzadko prowadzi do martwicy jelita, jednak może spowodować gorszy rozwój zwierzęcia i ciągły ból brzucha. Nie mówiąc już o nawracającej biegunce z krwią i wymiotach, które powodują stałe osłabienie stanu zdrowia zwierzęcia. Rozpoznanie wgłobienia jelita Usg jamy brzusznej psa” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2020/03/usg-jamy-brzusznej-psa. Jpg” alt=”rozpoznanie – usg jamy brzusznej psa” width=”800″ height=”1200″ data-wp-pid=”14324″ /> rozpoznanie – usg jamy brzusznej psa W badaniu klinicznym zwierzęcia da się zaobserwować silny ból brzucha. Gdy pacjent pozwala na dokładne zbadanie brzucha, można w niektórych przypadkach wyczuć wałeczkowate pogrubienie fragmentu jelita, które zdecydowanie różni się tęgością od pozostałych fragmentów. Błony śluzowe psa lub kota z ostrym wgłobieniem są dość blade, temperatura ciała zwierzęcia może być podwyższona. Charakterystyczny jest obraz widziany w badaniu USG. Jelita w badaniu ultrasonograficznym mają zachowaną liniowość przebiegu oraz warstwowość ściany. W przypadku wgłobienia zauważalne jest podwojenie tej warstwowości, bez zauważalnego zaburzenia liniowości przebiegu, w ujęciu podłużnym. W obrazie poprzecznym miejsce wgłobienia charakteryzuje się naprzemiennie występującymi obszarami hipoechogenicznymi i hiperechogenicznymi, ułożonymi jak okręgi – jest to nazywane „efektem tarczy strzelniczej” lub „obrazem oka byka”. We wgłobieniu ostrym przydatne jest też badanie dopplerowskie, które uwidoczni bardzo osłabiony lub brak przepływu krwi przez zmienione fragmenty jelit. Oprócz charakterystycznego obrazu zmienionego fragmentu jelit można też zaobserwować obecność wolnego płynu w zmienionej okolicy, silny stan zapalny (pogrubienie ściany) obszarów jelita obecnych przed wgłobieniem, powiększenie węzłów chłonnych krezkowych. W badaniu RTG zauważalne jest nagromadzenie treści przed miejscem wgłobienia. Odcinkowe, silne wzdęcie jelit również może naprowadzić na rozpoznanie. Doustne podanie kontrastu (nie jest zalecane przy podejrzeniu perforacji jelit) może uwidocznić miejsce zwężenia jelita, oraz miejsca największego zaburzenia pasażu treści. W badaniu krwi zauważalne jest podwyższenie aktywności fosfatazy zasadowej. W przypadkach przewlekłych może dochodzić do anemii oraz wzrostu poziomu leukocytów. Wgłobienie jelita u psa leczenie Wgłobienie jelita u psa leczenie Leczeniem z wyboru jest interwencja chirurgiczna – im szybsze rozpoznanie i decyzja o zabiegu, tym większa szansa na powodzenie terapii. Zabieg ma dwa główne założenia – przywrócenie drożności przewodu pokarmowego oraz usunięcie zmienionych fragmentów jelita. Najczęściej kończy się to usunięciem wgłobionego fragmentu jelita. Są opisywane metody rozmasowania wgłobionego jelita i zabezpieczenia go specjalnym szwem przed ponownym wgłobieniem (tak zwana enteroplikacja), jednak są to metody dość kontrowersyjne. Według niektórych lekarzy nie przynoszą większego efektu, a zrosty, które powstają przez założenie szwów mogą wpływać na zmniejszenie światła jelita. Po zabiegu pupil powinien przebywać pod stałą kontrolą lekarza. Zalecane jest, aby przez pierwsze dni po operacji dieta psa lub kota składała się półpłynnych, lekkostrawnych papek, aby nie obciążać przewodu pokarmowego. Konieczne jest podawanie leków przeciwbólowych, przeciwzakrzepowych oraz antybiotyków. Wskazane jest też regularne kontrolowanie, czy nie doszło do przerwania ciągłości szwów i nie doszło do perforacji rany pooperacyjnej w jelitach. Okres rekonwalescencji po zabiegu wynosi około dwóch tygodni, jednak pacjent po enterektomii (czyli chirurgicznym usunięciu fragmentu jelita) powinien mieć wprowadzoną specjalną, lekkostrawną i miękką dietę na okres nawet do kilku miesięcy po zabiegu. Czy można zapobiec schorzeniu? Czy można zapobiec schorzeniu? Warto stosować regularną profilaktykę przeciwpasożytniczą, aby nie dopuścić do rozwoju inwazji w jelicie i jego wgłobienia. Należy przestrzegać regularności szczepień ochronnych oraz unikać kontaktu pupila ze zwierzętami chorymi na wirusowe biegunki. Jeśli taki kontakt jest nieunikniony, lub planowane jest przebywanie w miejscach dużego skupiska zwierząt (na przykład wystawy lub zawody), warto wspomóc odporność swojego pupila, podając wcześniej odpowiednie preparaty oraz probiotyki. Zapobieganie wgłobieniu polega przede wszystkim na szybkiej interwencji w przypadku wystąpienia objawów ze strony przewodu pokarmowego. Tak jak wspomniałam, główną przyczyną wystąpienia tego schorzenia jest przewlekła biegunka – szybka interwencja w tym wypadku może nie dopuścić do rozwoju wgłobienia jelita. Witam. Mam problem z moją 5-letnią suczką rasy Siberian Husky. Zjadała coś miesiąc temu na spacerze i od tego się zaczęło: biegunka, brak apetytu, osowiałość, (sporadyczne) wymioty. Ponieważ węgiel nie pomagał, drugiego dnia poszłam z nią do weterynarza- dostała antybiotyk. Trzy dni chodziłam na zastrzyki- było dobrze. Czwartego dnia, po skończeniu terapii, objawy wróciły. Weterynarz zmienił antybiotyk i przedłużył leczenie: 3 dni zastrzyki, dwa tygodnie leczenia tabletkami oraz karma dietetyczna dla psów z problemami jelitowymi Royal Canin. Na ten czas wszystko wróciło do normy. Pies chętnie jadł, bawił się, chodził na spacery. Dzień po zakończeniu antybiotykoterapii nawrót choroby był bardzo gwałtowny: pies dostał biegunki, którą stanowiła sama krew, do tego osowiałość, brak apetytu. Nie zwlekając pojechałam do weterynarza. Udało mi się zebrać także próbkę kału (a w zasadzie krwi). Zatrzymano ją na noc w szpitalu, założono wenflon, podłączono kroplówkę, zrobiono USG i badanie krwi (morfologię). Badania wyszły pozytywnie, krew badana pod kątem nerek i wątroby, nie wykazała niepokojących zmian. Wieczorem dnia następnego wypuszczono ją do domu z informacją, że jest to krwotoczne zapalenie jelit, i że konieczna będzie kilkumiesięczna, ścisła dieta. Ponadto miałam przychodzić na zastrzyki jeszcze przez dwa dni, w tym celu zostawiono jej wenflon. Wczoraj byłam, pies dostał cztery zastrzyki i dziś czuje się fatalnie- osowiały, nie chce jeść. Zastanawiam się, czy nie może to być konsekwencją długiej, już prawie miesięcznej antybiotykoterapii. Może jej organizm nie jest już w stanie przyjmować takich dużych dawek leków? Z drugiej strony- bez leków pewnie nie mogłaby funkcjonować. trzeba cierpliwie czekać na poprawę , leczenie jest OK, nawadnianie warto kontolować morfologię i elektrolity/sód i potas/ aby dobierac odpowiednio plyny infuzyjne i pilnować czy nie pojawia sie niedokrwistość

stan zapalny jelit u psa